Een wijdverbreide gedachte binnen de lerarenopleidingen is dat leraren kennis toepassen. Ook de zogenaamde ‘Dublindescriptoren’ spreken over 'het toepassen van kennis en inzicht'. In dit artikel wil ik bij deze gedachte een vraagteken plaatsen. Leraren werken wel met kennis, maar dat doen ze niet door kennis toe te passen. De onderwijspraktijk is geen toepassingspraktijk; ze heeft een andere logica, of anders gezegd: een eigen 'wijsheid'. Over die wijsheid gaat dit artikel. 'The wisdom of practice' is een uitdrukking van de Noord- Amerikaanse opleider Lee Shulman. In zijn publicaties gebruikt hij deze term regelmatig, maar nergens geeft hij precies aan wat hij eronder verstaat. Ik wil me hier richten op de betekenis van deze term. Wat houdt 'wijsheid van de praktijk' nu precies in? Ik zal me daarbij door Shulman, maar ook door het werk van Donald Schön en Michael Polanyi laten leiden. Ter adstructie zal ik een uitstapje maken naar een van de schoolromans van Theo Thijssen. Aan het eind van het artikel zal ik enkele conclusies trekken voor wat betreft het opleiden van leraren.
